Mam kłopot z oceną tego filmu. Do pewnego momentu wydaje się, że opowieść jest doskonale poprowadzona. Główna bohaterka odchowała już córkę i spokojnie żyje z mężem, starannie wywiązując się ze swoich obowiązków. Jej dobroć, rzetelność oraz troska o męża i podopiecznych mogą jawić się jako swoista rezygnacja z realizacji własnych potrzeb i marzeń. Trudno przy tym oprzeć się wrażeniu, że jest to kobieta jakich wiele wokół nas. Jej mąż jest sympatyczny, prosty, może aż nadto. Niekoniecznie chce i potrafi odwzajemniać żonie jej troskę i zaangazowanie. Realistycznie i lekko zarysowane sceny z życia na czeskiej prowincji są malownicze i przekonujące.
Niestety trzon wątku odrodzenia duchowego Vlasty jest dla mnie mocno drażniący, podobnie jak sama postać pani Hanáckovej. Mam nieprzyjemne wrażenie, że twórcy filmu, mimo zastosowania typowej dla czeskiego kina aury żartobliwego dystansu, starali się ulokować jakąś głęboką prawdę o życiu i człowieku mniej więcej tam, gdzie sytuują ją specjaliści od medycyny niekonwencjonalnej czy różdżkarstwa. Pewna siebie specjalistka od tańca i wyginania sztućców z pomocą bardziej doświadczonej koleżanki serwuje głównej bohaterce kurację duszy, swoisty trening mentalny, mniej więcej taki, jaki w filmach akcji przechodzi pod okiem wiekowego Azjaty z siwą brodą młody umięśniony adept. Może to taka małomiasteczkowa niewyjazdowa wersja Eat Pray Love?
A może zbytnio koncentruję się na szczególe, nie doceniając tego jak wielką wagę dla tak skupionej na dobru innych kobiety może mieć to, że ktoś przypomni jej, że może i powinna znaleźć w codziennym życiu parę chwil dla siebie; i że może lepiej skupić się na tańcu i oddechu niż na tym, by dorosła córka dobrze się odżywiała.
Film na pewno ma parę scen wartych obejrzenia. Jako całość prezentuje się przyzwoicie. Ale nie jest to wybitna opowieść o tym co w życiu najważniejsze i na miejscu Czechów nie zgłaszałbym go do Oscara.